Διαβάζοντας Ιχθύς και Μονόκερως, το-πεζό-μυαλό πάει σε ένα πράγμα και μόνο: «Ιχθύς φίλε, φαντάζεται μονόκερους και πιστεύει στα παραμύθια…»
Για ξανασκέψου το…
Τι ήταν στα αλήθεια το μυθικό πλάσμα ο Μονόκερως;
To άτι της αγνότητας, το λευκό άλογο των παιδικών μας χρόνων, που ήταν άπιαστο, ακατανόητο, σύμβολο της καλοσύνης, της καθαρής ομορφιάς, με το μαγικό κέρατο στο κεφάλι!
Αυτό είμαι εγώ… Με την πρώτη ματιά όμως! Καλόψυχος, αγνός, αθώος, άπιαστος και γοητευτικά ακατανόητος…
Αυτά όμως είναι για παιδιά… Για να κοιμούνται ήσυχα το βράδυ, με τα παραμύθια τους…
Ο Μονόκερως δεν ήταν τόσο καλός, όσο ακούγεται… Όπως και εγώ δεν είμαι τελικά τόσο «καλό παιδί»…
Βλέπεις, ο Μονόκερως ήταν άγριο και βάρβαρο μυθικό πλάσμα στην ουσία…
Το κέρατο, αυτό το μαγευτικά γοητευτικό του χαρακτηριστικό, είχε προφητικές ικανότητες (η διαίσθηση μου) και καταστροφικές τηλεπαθητικές υπόγειες συνέπειες (η ικανότητα μου για ψυχική και συναισθηματική χειραγώγηση)!
Λέγεται πως είχε ανθρώπινη μιλιά μόνο για χρησμούς (η μαντική μου ικανότητα), γεγονός που λίγοι εσκεμμένα γνώριζαν (η ικανότητα μου να παραπλανώ)!
Το κέρατο του, μπορούσε να σκοτώσει σε δευτερόλεπτα ελέφαντα, όμως ο ανίκητος και αιώνιος εχθρός του ήταν το Λιοντάρι. Βλέπεις είχαν, ανταγωνισμό, λόγω των κοινών αξιοζήλευτων χαρισμάτων τους (τα κοινά μου σημεία με τον Λέοντα: δημιουργικότητα, ρομαντισμός, φαντασία, καλλιτεχνική ικανότητα) !
Ήρεμο και καλοκάγαθο ζώο ο Μονόκερως…
Περπατούσε πάντα προσεκτικά για να μην πατήσει/χτυπήσει κανένα άλλο πλάσμα του δάσους (η καλοπροαίρετη φύση μου και η ανάγκη μου να βοηθώ τους αδύναμους)!
Ωστόσο, ήταν τόσο αγαθό και ευκολόπιστο ζώο, που τον ξεγελούσαν εύκολα γοητευτικές κορασίδες παριστάνοντας τις παρθένες, αφού μόνο παρθένες είχαν το δικαίωμα να τον πλησιάσουν (η συνήθεια μου να πιστεύω ψέματα, υποκρισίες και εξαπατήσεις).
Αν όμως τύχαινε και ανακάλυπτε τις «γιαλαντζί» παρθένες, πληγωνόταν ανεπανόρθωτα και της ξέσκιζε, τις κομμάτιαζε με το πολύτιμο κέρατο του, με αποτέλεσμα να το τραυματίζει, πολλές φορές σοβαρά… (η εύθραυστη και υπερευαίσθητη ψυχή μου, τα συναισθηματικά μου ξεσπάσματα, η τάση μου για αυτοκαταστροφή…)
Τέλος, μην ξεχνάς πως ο Μονόκερως είναι μία ιδέα, κάτι πλατωνικό, κάτι άυλο, κάτι φανταστικό, κάτι μυθικό, κάτι ιδανικό, κάτι που δεν έχει σάρκα! (η ροπή μου προς τους πλατωνικούς, εξαϋλωμένους, φανταστικούς έρωτες, χωρίς σαρκική απαραίτητα επαφή…)
Μονόκερως λοιπόν! Γιατί η αλήθεια στα παραμύθια, είναι υποκειμενική…
