Γιατί κουκουβάγια;
Γιατί αυτό αγαπητέ μου, με συμβολίζει όσο τίποτ’άλλο…
Συμβολίζει την σύνεση, την φρόνηση, την σοφία, την ευφυΐα, τον πλούτο…
Συμβολίζει την γνώση που γίνεται πράξη και την μνήμη που γίνεται βίωμα…
Την απομόνωση, την αυτογνωσία, την υπόσταση, το μυστήριο συγκαλυμμένο πάθος που θα ελευθερωθεί μόνο όταν αξίζει και πρέπει…
Την ικανότητα να βλέπεις μέσα από το σκοτάδι και να μαθαίνεις να ζεις μέσα σε αυτό!
Όπως εγώ κάνω με την ζωή δηλαδή!
Γιατί αν εσύ κατηγορείς-ή περιπαίζεις-την καρδιά μου, λέγοντας την “ξύλινη”, μάθε ότι γι’αυτό αντέχει τόσα! Γι’αυτό μένω όρθιος και δεν λυγίζω όπως εσύ, σε κάθε δυσκολία…
Ξέρεις τι λένε; Οι άνθρωποι που έχουν πονέσει πολύ, ξέρουν καλύτερα από τον καθένα να επιβιώνουν…
Και εγώ ξέρω να πονώ και να επιβιώνω ταυτόχρονα, χωρίς τα δικά σας κλάματα, δράματα, παράπονα και παρακαλετά για συμμάχους!
Ξέρω να τα ξεπερνώ όλα μόνος μου, καλύτερα από όσο, όλοι εσείς μαζί θα τα ξεπερνούσατε!
Κι αν επιμένεις να με λες… άκαρδο, παρατήρησε πάλι την κουκουβάγια…
Σε κάθε παραβολή, ιστορία, έργο τέχνης, είναι συχνά μέσα στη νύχτα με τον απόγονο.
Γιατί αυτή θα σε προστατέψει από τους κινδύνους της νύχτας, αυτή συμβολίζει την κηδεμονία, την αρετή, το μάθημα των προγόνων, το γήρας, τον σεβασμό, την προστασία των νεκρών…
Πες μου λοιπόν… Πως γίνεται ένα τέτοιο πλάσμα, να μην έχει καρδιά;
Κι όσο για την φιλοδοξία μου, την «υπερβολική» και «πατώντας επί πτωμάτων», όπως λες, μην ξεχνάς… :
Όπως και η κουκουβάγια, ξέρω να βλέπω την αθέατη πλευρά της ζωής, εκεί που εσύ αδυνατείς λόγω σκότους….
